XXXII Diogenes, der Hund. Auxilium
Alle Subjekte sind orange, alle Prädikate gelb hinterlegt.
Alle Konjunktive sind unterstrichen.
Alle AcI sind [eingeklammert].
Manlia: «Mater Chryso libertatem ded-it:
Bene fec-it!»
Titus: «Bene fec-it,
sed nunc magistro optimo care-mus.»
Manlia:
«Nisi Chryso fu-isse-nt duo pedes,
Chiron alter fu-isse-t nobis.»
Lucius: «Maxime mihi placu-it,
cum de factis deorum narra-ba-t.»
Minor: «Ego amav-i dicta philosophorum audire.»
Manlia: «Profecto magister nos multa docu-it de moribus sapientium.
Saepe loqu-eba-mur,
utrum hac an illā viā beatitudo petenda esse-t.»
«Quis philosophorum vobis place-t maxime?», roga-t Minor.
«Cuius leges sequ-e-mini?»
Titus: «Omnes illi sapientes fu-erunt,
omnes modum vivendi nos docu-erunt.
Sed maxime imitandum omnium Diogenem put-o.»
«Quis fu-it?
Chrysus numquam de eo locutus est.»
«Vitam simplicissimam eg-it.
Ita turbae ostend-it [hominem multa cupientem beatum non fieri].
Ipse quam minima habens in viis vix-it.»
«Nonne etiam poculum amis-it,
cum vid-isse-t [puerum manibus aquam fluminis capere]?»,
roga-t Manlia.
«Propter hos mores canis vocatus est.
Ei ipsi nomen placu-it,
ut,
cum Alexander Magnus urbem intrav-isse-t et philosophum clarissimum salutans dicere-t [se Alexandrum regem esse],
respondere-t: ‹Diogenes canis sum.›»
«Alexander ille Magnus ei promis-it omnia,
quae cupiv-it.
Diogenes autem regem orav-it,
ut abire-t,
cum corpore solem prohibere-t.»
Lucius ride-t.
Tum roga-t: «Ubi vix-it Diogenes?»
«Cum Corinthi habitare-t,
[se civem non alicuius urbis, sed mundi esse] dix-it.»
«Diogenes vir laudandus, sed difficillime imitandus mihi vide-tur.
Mihi place-t in domo pulchrā vivere.»
«Et mihi place-t.
Tamen ab eo doce-mur [beatitudinem petendam esse neque pecuniā neque rebus, sed animo].»
Wortangaben
canis, canis m der Hund – cuius? wessen? – modus die Art – poculum der Becher
Eigennamen und Orte
Alexander Magnus, Alexandri Magni Alexander der Grosse – Corinthus Korinth, eine griechische Stadt — Diogenes, Diogenis
